Ο ορίζοντας..

Στέκομαι στην άκρη της ακτής …ένα πλοίο από την πλευρά μου απλώνει τα λευκά πανιά του στην πρωινή αύρα και ξεκινά για το μπλε του ωκεανού.
Είναι ένα αντικείμενο ομορφιάς και δύναμης.
Στέκομαι και το κοιτάζω σε βάθος μέχρι που κρέμεται σαν κόκκος άσπρου σύννεφου στον ορίζοντα, εκεί ακριβώς όπου ο ουρανός και η θάλασσα έρχεται να σμίξει με το ένα το άλλο.
Τότε κάποιος από την πλευρά μου λέει
''Να λοιπόν, έφυγε …και που πήγε?''
Έφυγε από την πλευρά μας ...αυτό είναι όλο.
Είναι το ίδιο μεγάλο σε κατάρτι και καρίνα όπως όταν έφυγε από το πλάι μου και είναι το ίδιο ικανό να μεταφέρει το ζωντανό του φορτίο στον προορισμό του. Το μικρό του μέγεθος είναι μέσα μου, όχι μέσα του.
Και ακριβώς τη στιγμή που κάποιος από την  πλευρά μου λέει,
''Να λοιπόν, έφυγε!''
υπάρχουν άλλα μάτια που το παρακολουθούν να πλησιάζει και άλλες φωνές έτοιμες να το υποδεχτούν και με χαρά φωνάζουν
''Έρχεται!''
Και αυτό είναι ο θάνατος ...