Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Παραμονή Χριστουγέννων

Κάποιος φίλος μου που ονομαζόταν Πωλ, πήρε ένα αυτοκίνητο σαν χριστουγεννιάτικο δώρο από τον αδερφό του. Την παραμονή των Χριστουγέννων, βγαίνοντας από το γραφείο του είδε ένα αλητάκι να κάνει βόλτες γύρω από αυτό και να το θαυμάζει. 

"Δικό σας είναι αυτό το αυτοκίνητο, κύριε;" ρώτησε. 

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Η ξυπόλητη γριούλα...

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Όλα εξαρτώνται από εμένα...

Σήμερα ξύπνησα νωρίς και αναρωτήθηκα τι πρέπει να κάνω, πριν το ρολόι μου δείξει μεσάνυχτα. Είναι δική μου η απόφαση να διαλέξω, με ποιο τρόπο θα ξοδέψω τη μέρα μου…
Μπορώ να παραπονεθώ γιατί βρέχει ή να ευχαριστήσω τη βροχή γιατί καθαρίζει την ατμόσφαιρα!
Μπορώ να είμαι θλιμμένος επειδή δεν έχω χρήματα ή να νιώσω ευτυχισμένος επειδή αποφάσισα να περιορίσω τις δαπάνες μου!

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Ήθελα...

Ήθελα να σου πω μια καληνύχτα…
μα δεν θα την ακούσεις.
Ήθελα ν' αφήσω ένα φιλί στην άκρη των χειλιών σου…
μα δεν θα το νιώσεις.
Ήθελα να αγγίξω τα μαλλιά σου…
να χαθώ στο βάθος των ματιών σου…
μα δε βλέπω στο σκοτάδι το χρώμα των ματιών σου.
Δε νιώθω την παρουσία σου δίπλα μου…

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Love...

No one falls in love by
choice, it is by chance.


No one stays in love by
chance, it is by work.


And no one falls out of love
by chance, it is by choice.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Μια χούφτα σμαράγδια..

Όταν ο Τσάρλι Μακ Άρθουρ συνάντησε την Έλεν Χέιζ σε ένα πάρτυ,κατάλαβε ότι αυτή θα ήταν η γυναίκα της ζωής του. Την πλησίασε, της έδωσε μία χούφτα φυστίκια και της είπε:
-Εύχομαι να ήταν σμαράγδια..
Παντρεύτηκαν και έζησαν πολύ ευτυχισμένοι.
Όταν ο Μακ Άρθουρ ήταν στο τέλος της ζωής του, της έδωσε μία χούφτα σμαράγδια και της είπε:
-Εύχομαι να ήταν φυστίκια...

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Δεν είμαι ιεροσυλία ούτε προνόμιο. Μπορεί να μην είμαι αποτελεσματικός ή εξαιρετικός, αλλά είμαι εδώ


Η ευτυχία μου είμαι εγώ, όχι εσύ.

Όχι μόνο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,
αλλά και επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι.
Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου.
Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις που δεν σκέφτομαι σαν εσένα.
Ή που δεν βλέπω όπως εσύ.
Με φωνάζεις επαναστάτρια.
Και όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου,
εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.
Δεν προσπαθώ να διαμορφώσω το μυαλό σου.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ.
Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις τι θα είμαι...
γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ.
Είπες είμαι διάφανη και εύκολα με ξεχνούν.
Γιατί τότε προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου 
για να αποδείξεις στον εαυτό σου ποιος είσαι;


Μισέλ

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Αυτό που είσαι, είναι εξίσου σημαντικό με αυτό που κάνεις


Ήταν ένα ηλιόλουστο απόγευμα Σαββάτου, στην πόλη της Οκλαχόμα. Ο φίλος μου και περήφανος πατέρας Μπόμπι Λιούις πήγαινε τα δυο αγοράκια του για να παίξουν γκολφ. Πλησίασε τον άνθρωπο που πουλούσε τα εισιτήρια και ρώτησε:

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

When?

When the power of love 
is greater than the love of power
the world will know peace



Το τυφλό κορίτσι...

Υπήρχε ένα τυφλό κορίτσι που μισούσε τον εαυτό του ακριβώς επειδή ήταν τυφλή. Μισούσε τους πάντες, εκτός από τον αγαπημένο της φίλο. Αυτός ήταν πάντα εκεί για εκείνη. Είχε πει ότι αν ποτέ μπορούσε να δει τον κόσμο, θα παντρευόταν το φίλο της. Μια μέρα, κάποιος της χάρισε ένα ζευγάρι μάτια και τότε εκείνη μπορούσε να δει τα πάντα, μαζί και το αγόρι της. Ο φίλος της τότε τη ρώτησε: ”Τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτρείς;” Το κορίτσι σοκαρίστηκε όταν είδε ότι ο φίλος της ήταν τυφλός και αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Ο φίλος της έφυγε μακριά δακρυσμένος και αργότερα της έγραψε ένα γράμμα λέγοντας της...
“Μόνο πρόσεχε τα μάτια μου σε παρακαλώ...”

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Μια αρχή

Κάθε μέρα υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην προσπαθήσω να λύσω όλα μαζί τα προβλήματά μου. Αυτό δεν το περιμένω ούτε από εσένα.
Την κάθε μέρα θα προσπαθώ να μάθεις κάτι καινούργιο για σένα και για μένα και για τον κόσμο όπου ζω, ώστε να συνεχίσω να νιώθω τα πράγματα σαν μόλις τώρα να γεννήθηκαν.
Κάθε μέρα θα θυμάμαι να μεταδίδω στους άλλους τόσο τη χαρά μου όσο και την απόγνωσή μου, για να γνωριστούμε καλύτερα. Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να σε ακούει πραγματικά και να προσπαθεί να καταλάβει την άποψή σου και να αναζητεί το λιγότερο απειλητικό τρόπο να σου πει τη δική του, έχοντας στο μυαλό μου, ότι και οι δυο μας εξελισσόμαστε και αλλάζουμε με χίλιους διαφορετικούς τρόπους. Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου ότι είμαι άνθρωπος και δε θα ζητάω την τελειότητα από σένα, όσο εγώ δεν είμαι τέλειος. Κάθε μέρα θα προσπαθώ να μη χάνω από τα μάτια μου τα όμορφα πράγματα του κόσμου μας.
Κάθε μέρα θα θυμίζω στον εαυτό μου να απλώνει το χέρι και να σε αγγίζει απαλά. Γιατί δε θέλω να χάσω την ευκαιρία να σε αγγίξω. Κάθε μέρα θα δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης, ότι και αν συμβεί.
Leo Buscaglia

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Η Γη των Ανθρώπων

Έχω πάντα, μπροστά στα μάτια μου, την εικόνα της πρώτης μου νυχτερινής πτήσης στην Αργεντινή, μια σκοτεινή νύχτα, όπου σπινθήριζαν μονάχα, σαν άστρα, τα λιγοστά φώτα που ΄ταν σκορπισμένα, ανάρια, στην πεδιάδα.
Καθένα τους φανέρωνε, μες στον ωκεανό αυτό του ζόφου, το θαύμα μιας συνείδησης. Σ΄εκείνο το σπίτι διάβαζαν, συλλογίζονταν, εκμυστηρεύονταν...Εκεί κάναν έρωτα...Ίσαμε και τα πιο διακριτικά, το φως του ποιητή, του δασκάλου, του μαραγκού...
Πρέπει να προσπαθήσουμε ν΄ανταμώσουμε. Πρέπει να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με κάποια από τα φώτα που φέγγουν, ανάρια, στην πεδιάδα.
Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί 

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Το μικρό άσπρο σύννεφο..

Σπάνια έφερνε αντίσταση στα παιχνίδια του ανέμου. Το μικρό άσπρο σύννεφο δεν σκεφτόταν πολύ. Μονάχα ένιωθε και ζούσε τη στιγμή... αφηνόταν και ταξίδευε. Ήταν όμορφα και ανέμελα τα ταξίδια του. Περνούσε πάνω από βουνά και ωκεανούς, μικρά χωριά και μεγάλες πόλεις, καταπράσινα δάση και γαλάζιες λίμνες. Το τρελό κυνήγι με το βόρειο άνεμο το έφερε, χωρίς να το καταλάβει, σε τόπο που δεν είχε ξαναδεί. Του άρεσε να γνωρίζει καινούργιους τόπους. Γλυστρούσε ελαφρά πάνω τις στέγες και τις αυλές των σπιτιών μαζεύοντας αχόρταγα μυρωδιές και εικόνες. Ήθελε να απολαύσει όσες περισσότερες μπορούσε!

Μια απλή καθημερινή ιστορία...

Τις τελευταίες μέρες συνήθιζε να κάνει δύο στάσεις πριν τη δουλειά. Η μία ήταν στο κατάστημα με τα παιδικά έπιπλα. Ο ερχομός του νέου μέλους τον είχε γεμίσει με χαρά και με μια γλυκιά προσμονή! Κοιτούσε με στοργή τα μικροσκοπικά παιδικά έπιπλα και ο νους του ταξίδευε …σε ατέλειωτα παιχνίδια, γέλια και όνειρα!
Η άλλη στάση ήταν στο κοσμηματοπωλείο, με το υπέροχο κολιέ με τα κόκκινα κοράλια που το τόσο πολύ είχε λατρέψει το κορίτσι του. Ακόμη και μετά από τρία χρόνια γάμου συνέχιζε να τη φωνάζει κορίτσι του.